Kan ik dit wel?

Kan ik dat wel?

Vandaag heb ik een heerlijke dag gehad. Ik gaf een hele dag training aan deelnemers van de opleiding UNLPCoach IANLP.

UNLP is een voor mij niet voordehand liggende organisatie, ik heb geen NLP achtergrond en wist tot vorig jaar niet van het bestaan van UNLP. Toch ben ik daar nu als trainer aan het werk. Zonder dat ik er ooit gesolliciteerd heb, acquisitie naar heb gedaan of mijn training onder de aandacht gebracht.

Hoe dan?

Eigenlijk gewoon omdat ik altijd JA zeg tegen nieuwe dingen.
Als een potentiele opdrachtgever mij de vraag stelt of ik iets kan doen dan zeg ik altijd eerst ‘ja, natuurlijk’.

Daarna schiet ik in de OMG-modus en bedenk ik mij dat het misschien best wel veel is of moeilijk, of ingewikkeld.
Maar om de een of andere reden bedenk ik mij nooit dat het me niet lukt. Of gaat lukken. Of dat ik het niet kan. Ik ben overtuigd van mijn eigen kunnen en expertise en ik weet ook dat ik oplossingen kan bedenken voor dingen die ik niet beheers. Ik kan me erin verdiepen, iets erover leren of iemand inschakelen die met me samen werkt.

Natuurlijk schiet ik soms ook in de frustratie, hulpeloosheidsgedrag of stress. Maar dat is dan maar even en zodra ik weer rustig ga zitten en brainstorm of acties doe ben ik dat kwijt. En ik kan ok hulp vragen.

Dus een jaar geleden kwam UNLP bij mij terecht met de vraag of ik hen kon begeleiden in de aanvraag voor accreditatie bij de NOBCO, dé beroepsvereniging voor coaches. En ik zei ‘ja hoor, dat doe ik’. Later dacht ik OMG-wat nu dan…. Nog weer later had ik een schema, een plan van aanpak en een eerste opzet. Gewoon doen. En inmiddels ben ik ook een van de trainers. Tof toch?

Ja, maar…

Te vaak hoor ik van mijn cliënten en studenten of anderen om mij heen de mitsen en maren om iets (nog) niet te gaan doen. Zoals bijvoorbeeld een workshop geven, een training organiseren, mensen benaderen, offertes uitbrengen, marketing doen, content schrijven: eigenlijk over alles.
‘Kost teveel tijd’ (welk moment is dan wel juist?), ‘Ik moet eerst (nog) mijn diploma halen’ (hoeveel diploma’s heb je nodig om in jezelf te gaan geloven?), ‘Is daar niet een cursus voor?’, ‘Dat kan ik (nog) niet’ (en wanneer kun je het dan wel?), ‘Daar ben ik niet goed genoeg voor’, ‘eerst meer ervaring opdoen hoor’ (hoe dan, als je nooit ‘ja’ zegt?), ‘dit gaat mij nooit lukken’.

Pippi Langkous (heb je d’r weer)

Wat maakt dat bovenstaande plaatsvindt? Meestal is het vanuit angst. Bang om te falen (dus eerst tot in den treure de ene na de andere cursus volgen), of bang om fouten te maken (dus doe je het maar niet). Maar ook angst om zichtbaar te zijn. Of angst voor succes. Die laatste is nooit zo zichtbaar en voelbaar maar is vaak wel wat je tegenhoudt.
Want stel dat je succesvol bent. Wat dan? Dan word je ook zichtbaar en dat is dan ook weer eng.
Waar ergens onderweg zijn we het ondernemende kind in ons kwijtgeraakt en heeft het plaatsgemaakt voor de bange, voorzichtige volwassene?

Time to Shine!

Het geeft niet als je de uitkomst nog niet weet. Je kunt nooit met zekerheid zeggen hoe iets afloopt, je kunt wel invloed uitoefenen op je eigen acties, mindset, voorbereiding en gedrag.
Als je handelt vanuit de ‘ik kan dit (nog) niet’-modus dan gaat het je niet lukken.
En als je handelt van uit de Pippi Langkous-modus (Ik heb dit nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het kan) heb je het in ieder geval geprobeerd.
En als het niet goed gaat? Dan stel je bij. Of je past aan. Of je luistert naar feedback en gaat daarmee aan de slag.
It is time to shine!

Mijn vraag aan jou is: Herken je dit? Welk type ben jij?
Het ‘JA-ik-wil’-type of de persoon die zegt ‘Kan ik dit wel’ en vervolgens eigenlijk nooit helemaal uit de verf komt.
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.