Steun bSteun aan Ronnie en Jasper. Overal hoor en zie ik de steunbetuigingen ronddreunen op en in alle media die er maar voorhanden is. Foto’s van mannen hand-in-hand, interviews in tv-programma’s, columns waar je maar kijkt: het gaat er over. Van het kapotgeslagen gebit van de Ronnie zie ik ook honderden keren dezelfde foto over mijn scherm rollen. Een en al steunbetuiging.
En dat is natuurlijk super mooi. Maar daarna? Want het is ook makkelijk. Een uurtje hand-in-hand lopen. Een foto uploaden. Maar wat doe je daarna? Over tot de orde van de dag?
In dat geval is steun betuigen inderdaad lekker makkelijk.
En dan?
Maar doe je ook wat met je vooroordelen? Of met de vooroordelen van je omgeving?
Of met het ongenuanceerde gedrag van je pubers?
Gisteren gaf ik een eerste les Communicatie aan zeer diverse groep mannen en vrouwen. Ik ben niet zo van de voorstelrondjes dus ik verzin iedere keer iets anders. Gisteren liet ik ze elkaar interviewen. Gelijk een hoop communicatieskills op tafel! De opdracht was “kom zoveel mogelijk van elkaar te weten”.
Op een afstandje zat ik mee te luisteren met 2 mannen. De een vroeg de ander “heb je een relatie?” “Ja, ik ben getrouwd”, was het antwoord. “En wat doet je vrouw?”.
“Hij heeft een eigen bedrijf in…” Het was even stil aan de andere kant van de tafel. De interviewer herpakte zich en zei “Goh, ja dat kan natuurlijk ook. Wat apart eigenlijk dat ik er meteen vanuit ga dat je met een vrouw getrouwd bent. Dat het niet eens in me op komt dat vind ik wel wat hoor. Daar ga ik eens goed over nadenken.”
Allemaal aannames
Bij het presenteren van het interview kwam hij er nog op terug en ik kon het meteen gebruiken om een stukje over aannames en vooroordelen te doen.
Want dat is natuurlijk wat het is, vooroordelen en aannames.
En, laten we eerlijk zijn, die hebben we allemaal. Aannames sowieso. Eenvoudigweg omdat het ons zo geleerd is.
En dat is niet erg zo lang je je er maar van bewust bent en naar jezelf kunt kijken met verwondering: “o, denk ik er zó over? En wil ik dat wel? Kan het anders? Kan ik mijn aannames en vooroordelen loslaten?”
Dus ja, betuig vooral je steun aan deze twee mannen en aan alle anderen die zomaar aangevallen, in elkaar geslagen, onderuit gehaald, uitgescholden, verkracht, aangerand, aangereden of gepest worden. Mannen én vrouwen, homo’s én hetero’s.
Veranderen begint bij je zelf (en je kinderen)
Maar bedenk daarna vooral wat jij er vervolgens mee gaat doen. Ik weet dat ik mijn kinderen er altijd op aangesproken heb als zij (voornamelijk elkaar) uitmaakten voor ‘homo’. Of als ze ongenuanceerde opmerkingen maakten over ‘die buitenlanders’. Ik heb zelfs een keer een vriend van een van hen verzocht te vertrekken omdat hij zich echt heel erg discriminerend uitliet over ‘al die ** Somaliërs’. Het arme jong wist niet beter want bij hem thuis spraken ze er net zo over, of erger. Maar in mijn huis tolereer ik dat niet. (Overigens was mijn kind op dat moment totaal niet blij met zo’n moeder).
Dus, wat doe jij nadat je je steun betuigd hebt? Over tot de orde van de dag? Of ben je alerter op wat je zelf zegt, of je kinderen, of de vriendjes van je kinderen?
Ik hoop het van ganser harte. Want alleen dan verandert er ook echt iets.
0 reacties