De bom ontploft…
15 augustus. We zijn net terug van een heerlijke vakantie van drie weken. Een motortocht door Tsjechië dit keer. Hij heeft koffie gezet en ik nestel mij op de bank om even wat te lezen. “Ik wil scheiden” zegt hij. “Ik trek het niet meer en bovendien heb ik je vertrouwen beschaamd. Dus we moeten wel uit elkaar”.
Ik verslik mij nog net niet in mijn koffie maar ben wel, even, sprakeloos. Het is als de stilte voor de storm. Als een razende, woedende storm vechten zich dan allerlei emoties een weg naar buiten. Woede. Enorme woede. Ik loop weg, naar boven. Kom weer terug naar beneden waar ik hem vind in de zelfde houding als waarin ik hem heb achtergelaten. In elkaar gezakt als een geslagen hond en dat maakt mij nog bozer.
En onder de boosheid groeit een enorm verdriet. Ik ga zitten en kijk. Kijk naar de mens op die andere stoel. En, zomaar uit het niets borrelen er woorden in mij op die totaal niet passen bij mijn boosheid en frustratie van dat moment. Ze borrelen op vanuit het diepst van mijn ziel, van mijn hart. Ik zie een mens tegenover mij, een goed mens. Een bijzonder mens, een soulmate.
En dat vertel ik hem ook. En dat ik vooral wens dat hij heel gelukkig wordt maar dat hij wat hij ook gaat doen altijd zichzelf zal meenemen en dat gelukkig worden in jezelf zit en niet in de ander. Maar ook dat ik natuurlijk ook heb gemerkt dat het niet goed ging maar dat ik er steeds van overtuigd was dat wij er samen uit zouden komen. En dat ik dat nog steeds ben. En vervolgens sta ik op en rij naar mijn schoondochter.
Rollercoaster zonder eind
Als ik terug kom, een beetje bijgekomen en uitgehuild voor dat moment, is hij er ook weer. Ook naar een kind toe geweest. We praten. We spreken uit. Wat we hadden, wat we verloren zijn, wat we graag kwijt willen en wat we niet willen missen. We hebben veel meegemaakt samen. Veel gedaan. Veel, heel veel moois en goeds gehad de afgelopen 20 jaar. En het werkt heel helend om dat allemaal uit te spreken. We spreken onze intenties uit voor de komende tijd. En die blijken, verrassend of misschien juist voorspelbaar, volledig hetzelfde.
Rollercoaster weken volgen. Verwarring, frustratie, liefdevol omkijken, boosheid, verdriet. Ik voel dat ik heel dicht bij mij zelf moet blijven, hem niet moet vragen om te blijven, mijn eigen kracht aanboren, mijn eigen gevoel volgen. Waar ligt mijn grens? Hoe zit het met vertrouwen? Wat wil ik en wat niet? Waar stopt het en waar kan ik nog verder? Stopt het wel?
Dagen worden weken. En we praten maar door. Zien elkaar weer staan, horen wat er gezegd wordt. Welke woorden gegeven worden aan gevoel, emotie. We krijgen veel van onze kinderen. Inzichten, antwoorden, gesprekken. Wat een cadeautjes.
Is dit het werk van het ‘universum’?
Ondertussen regelen we wat er geregeld moet worden. Ons huis gaat weer actief in de verkoop. En wat de afgelopen 5 jaar niet gelukt is lukt nu wel: binnen drie weken is ons huis waar we 17 jaar in gewoond hebben verkocht. Dankjewel universum. De camper moet verkocht. Ook geregeld binnen 2 weken. Een huurhuis voor hem. Snel voor elkaar. Een huis voor mij. Dat blijkt een probleem. Twee huizen huren als je nog getrouwd bent lukt niet. Een sociale huurwoning krijg ik niet zolang de scheiding niet is ingezet. En dat is nu precies waar het ‘probleem’ zit.
Hij wil inmiddels niet meer scheiden. Door alles wat er gebeurt ziet hij nu wat er was. En nog is. Wij zijn als soulmates begonnen en dat zullen we blijven wat er ook gebeurt en waar we ook zullen zijn. Maar ik ben nog niet zover.
De wet van Maslow
Ik doe mijn werk maar ook niet meer dan dat. ‘Maslow is in charge’, denk ik soms bij mijzelf. Ik moet een dak boven mijn hoofd, een eigen plek waar ik tot rust kan komen en de keuze kan maken die goed is voor mij. Daar gaat veel van mijn tijd en energie inzitten. Maar het lukt maar niet. Te kort ingeschreven, zelfs voor een anti-kraak huis.
Ondertussen groeien we meer naar elkaar dan ooit. Hebben we het eigenlijk gewoon leuk en goed met elkaar. Maar toch….. vertrouwen? Tot ik ineens tot het besef kom dat het er niet om gaat weer vertrouwen in hem te krijgen. Het gaat om weer vertrouwen in mezelf krijgen. Want met de mededeling ‘ik ga bij je weg’ is mijn vertrouwen in mijzelf per direct gereduceerd tot iets minimaals. Terwijl ik tegelijkertijd alle vertrouwen bleef houden in dat ik het aankon. Vreemde balans dit.
Twijfel. Wil ik echt wel uit elkaar? Helpt mij dit? Is het de moeilijkste of de gemakkelijkste weg? Ik had toch een keuze gemaakt? Tot iemand tegen mij zegt “je kunt iedere dag opnieuw een keuze maken’. O ja. Vanzelf. Een keuze is nooit voor onbepaalde tijd en definitief. Opnieuw kiezen mag. Bijstellen mag. We besluiten dat de scheiding niet hoeft maar tijdelijk even apart is de beste optie. Voor allebei. Ieder met een eigen doel voor ogen.
Formaliteiten zijn nooit slechts formaliteiten
De dag dat we ons huis uit moeten nadert snel. 13 december is D-day. Tot drie weken van te voren heb ik geen uitzicht op een huis. En dan ineens wel. Een leuk twee-kamer appartement in het centrum van een leuk stadje. Top, maar het wordt kiele-kiele. Er moet geverfd worden en er moet vloerbedekking in. Schoongemaakt. We verdelen de spullen en hebben soms de grootste lol daarover. Wat past bij wie en hoe gaan we dat doen? Wat doen we weg? Wat niet? Verwarrend, verdrietig, bozig en grappig. De toezegging van mijn huis is definitief op 1 handtekening na, een formaliteit zegt de woningstichting. Dus we trekken er gezamenlijk op uit om onze beide huizen te voorzien van de nodige witgoed. Voorlopig niet nieuw maar gewoon ‘vintage’.
Maar wat er vervolgens gebeurt is te bizar om na te vertellen. Een week voor de officiële overdracht van ons oude huis zit ik nog in onzekerheid. Want de ENIGE persoon die de formaliteitshandtekening kan zetten is ZIEK. En niemand om haar te vervangen. De stress loopt op. En uiteindelijk, 5 dagen voor de officiële overdracht besluit ik om het huis af te zeggen. We krijgen het niet meer voor elkaar om het in te richten op zo korte termijn.
Iedere dag kun je opnieuw kiezen
En nu dan? Weer zit ik helemaal klem met mijn eigen gevoel en gedachten. Adem in, adem uit. Wat ga ik doen. O ja, je kunt iedere dag een nieuwe keuze maken.
Wat eigenlijk al sluimerde komt nu terug naar boven. Ik wilde niet scheiden, hij wil het ook niet meer. Ik wil rust. Wat geeft mij nu de meeste rust? Wat levert het meest op. Voor mijzelf, voor mijn relatie?
Mijn besluit is eigenlijk snel genomen. Ik verhuis mee naar ‘zijn’ huis. Een drie-kamerflat. Hoe dat voelt? Goed. Dubbel ook. Alsof ik iets kwijtraak wat ik nog helemaal niet had. Mijn eigen plek. Mijn rust. Ik werk het voor mezelf goed uit en dan is het alleen nog maar mooi.
Maar ook voor hem is het dubbel. Ja graag, maar ook hij wilde wel even een ‘break’.
Toch zijn we het er beiden al snel over eens dat dit het beste is wat we kunnen doen. Blijven. Het ‘aangaan’ met elkaar. Oefenen. Uitspreken. Kwetsbaar zijn binnen elkaars bereik. Onszelf laten zien. De ander kunnen zien. Het is GOED.
Als een razende pakken we alles om. Regelen nog een opslag box. Te laat om een verhuizer te regelen dus met behulp van een paar van onze fantastische kinderen, de buren en onszelf lukt de verhuizing en zitten we op 13 december in een flat volgepakt met verhuisdozen. Met kerstmis is alles uitgepakt en staat alles op zijn plek. Kerstboom in huis en kerst vieren we met de kinderen, zoals altijd.
Geluk zit in jezelf
Het jaar begon zo veel belovend voor mij. Op 16 februari lanceerde ik Powervrouwacademy.nl. Vol energie en passie had ik er het jaar daarvoor (overigens ook een half crisisjaar vanwege de hartinfarct van man) keihard aan gewerkt. Vol vertrouwen dat het echt zou lukken startte ik met Facebook, twitter, een website. Bloggen, video’s, Facebook lifestreams en een heuse Challenge. Ik was echt op dreef. tot die bewuste dag. Om mijzelf overeind te houden moest ik al mijn energie geven aan mijn basisbehoeftenen en daar zat Powervrouwacademy.nl niet bij. Bestaand werk ging voor. Een half jaar hard werken naar de haaien, zo voelde het voor mij. Maar ik wist ook zeker: mijn tijd komt weer.
En ja, die is nu aangebroken. 2018 wordt ECHT mijn jaar. Ik ga Powervrouwacademy.nl alle aandacht geven die het verdient. Ik ga mijn passie nog beter de wereld in gooien, uitdragen en vormgeven. Ik ga samenwerking opzoeken en uitbreiden.
Hij en ik, wij blijven bij elkaar, vol vertrouwen in onszelf en de ander. Het is nog wel even hard werken, oefenen, struikelen, in valkuilen stappen. Maar ook er per direct weer uitkomen, kwetsbaar durven zijn, leuke dingen doen. Plannen maken.
Al met al heeft deze crisis mij veel gebracht. Kracht, vertrouwen in mijzelf, rust, energie om er voor te gaan. Nog meer mooie gesprekken met mijn kinderen. En met mijn vriendinnen. En met mijn man.
Nieuw begin of doorstart? (Kies zelf maar)
En, o ja: idioot misschien maar waar: we hebben tussen neus en lippen door nog ‘even’ een huis gekocht. Voor ons samen. Maar ook hier geldt: je kunt iedere dag op nieuw een keuze maken. Ik ga er eigenlijk niet meer van uit maar ALS het niet meer werkt tussen ons dan accepteren we dat en dan is het huis niet voor ons samen maar voor een van ons.
Ik kan immers ieder moment opnieuw een keuze maken.
Hoe ga jij om met een crisis? Sla je op de vlucht? Bevries je? Of schiet je in de vechtstand? Of ben je een echte Powervrouw en laat je je innerlijke kracht leiden door je kwetsbaarheid?
Laat het hieronder weten, ik hoor graag van je!
0 Reacties