De moeder schreeuwde ongeduldig tegen het kind. En de taal die ze sprak was niet, laten we zeggen, heel erg verfijnd.
Iets in de trant van stom, rot, wil je een draai om je oren en nog meer.
Het kind werd gesommeerd zijn fiets te pakken en nou eens op te schieten. Moeder stond te wachten met een fiets volgeladen met tassen met boodschappen. Achterop, aan het stuur en in haar hand. Overbeladen is een beter woord.
En overbeladen was zij zelf ook, het was als een levende metafoor, dit schouwspel.
Aan alles kon je zien dat de moeder een kort lontje had. Geen geduld meer. Klaar met het gedoe, met de stress, met de verwachtingen, met alles.
Ik heb vaak moeders in de praktijk. Moeders ‘in de tropen jaren’. (Kleine) kinderen, baan, sociaal leven, geld genoeg maar nergens tijd voor of geldzorgen omdat het allemaal veel duurder is dan gedacht. Moeten werken. Alle ballen hoog houden. Overal heen vliegen. Altijd achter de feiten aan lopen. Een strak tijdschema hebben.
Enthousiast gestart in een mooie functie, een fijne relatie gevonden waar hard aan gewerkt werd om het fijn te houden.
Vol rozigewolkbeelden begonnen aan kinderen, fijn een gezin. En goed uitgedacht hoe de taken verdeeld zouden worden, wie doet wat en wanneer. En ze zouden het samen doen. Hij de ene dag naar de opvang en zij de andere. Een dag in de week oma in huis en 1 dagje minder werken voor haar. Hij zou nog in overleg gaan over zijn eigen ‘pappadag’ maar dat had nog even wat tijd nodig. Zou zeker wel lukken. Dus alles zag er rooskleurig uit. Die roze wolk zou wel blijven.
Maar nu, een paar jaar later en 2 kinderen verder, is de roze wolk behoorlijk grijs geworden. Pappadag is wel afgesproken maar lukt meestal niet wegens te drukophetwerk. Oma heeft afgehaakt voor de vaste oppasdag vanwege te druk en te veel. Alleen nog bij calamiteiten beschikbaar. Maar ja, er is altijd calamiteit. Dus moest oma toch te vaak opdraven en heeft ze nu het bijltje er helemaal bij neergegooid. En andere oma woont te ver weg.
Dus probeert ze het allemaal rond te breien. Aan de relatie wordt niet meer zo hard gewerkt om het fijn te houden, overleven is een beter woord hiervoor. Het werk boeit haar niet meer zo heel erg sinds ze ontdekt heeft dat ze vaak dingen mist en haar collega’s haar niet meer informeren over belangrijke zaken. Ze raakt een beetje de connectie kwijt, zeg maar. Komt momenteel wel goed uit want in gedachten is ze er ook niet altijd helemaal bij. Zit ze overdag lijstjes in haar hoofd te maken van wat er allemaal moet gebeuren, wat ze kan regelen, hoe ze het in de tijd kan zetten, wat er vandaag gegeten moet worden (gezond maar wel snel klaar vanwege de voetbal of de hockey).
Of hoe ze die cursus waar ze al zo lang naar uitkijkt, toch voor elkaar kan krijgen nu haar man heeft gezegd dat ie precies dát weekend voor zijn werk weg moet, oma niet wil oppassen en de kinderen nergens terecht kunnen voor een logeerpartij. En ach, als ze dan wel ergens zouden kunnen logeren waar moeten dan de honden heen? En wie doet de kat voor 2 dagen?
Dus zegt ze de cursus af. Vriendin teleurgesteld want die moet nu alleen.
Die moeders. Die zie ik, die spreek ik. Die begeleid ik. Terug naar hun eigen zelf. Terug naar de Zelfstandige Vrouw die ze kwijt zijn. Niet terug naar die Roze Wolk. Maar terug naar de realiteit. De realiteit van kiezen voor jezelf zonder de ander tekort te doen. De realiteit van Leading Lady van je eigen leven zijn.
En dat lukt. Dat kan. Iedere moeder kan dat. Iedere moeder kan dat op haar eigen manier binnen haar eigen mogelijkheden.
Maar dat gaat niet vanzelf. Daar moet je iets voor doen. Dingen anders aanpakken, anders denken over jezelf, jezelf niet meer veroordelen, compassie hebben voor jezelf. Zelfliefde heet dat.
Daar help ik die moeders mee. Moeders met kleine kinderen. Maar ook met grote kinderen, pubers, of bankhangkinderen. Studerende kinderen.
Want al die moeders cijferen zichzelf maar weg. Gaan in de ‘ik los het wel op’ modus. En vervolgens in de klaagmodus. Of de kortelontje-stand.
En dat hoeft niet. Je kunt echt voor jezelf kiezen, de regie hebben over je leven, gelukkiger zijn. En daar worden de anderen ook gelukkiger van. Let maar op!
Wil je direct al een stap maken? Schrijf je dan in voor mijn GRATIS (en echt gratis dus ook geen verkooppraatje-aan-het-eind) online training. Je kijkt op jou moment. En dat is meteen al stap 1: even tijd vrij maken voor jezelf. 1 uurtje. Dat gun je jezelf toch?
Kijk hier om je in te schrijven: https://powervrouwacademy.webinargeek.com/leading-lady
O ja, Wat leer jij je kinderen, ging dit over. Nou, weet je, je kunt je kinderen leren wat je wilt maar zij leren door te zien. Door na te apen. Door ook zo te doen. Dus als jij een kort lontje hebt, hebben zij dat ook. Logisch toch?
0 reacties