Mijn broer is boos, erg boos.

Maanden niets gehoord en dan ineens komt er weer een stroom berichten binnen op mijn telefoon.
Een stroom bedreigingen. Ik heb iets gedaan wat hem niet zint. En dus spreekt hij zijn taal: die van de dreigementen. Hij dreigt niet allen naar mij maar deze keer ook naar collega’s.

Ik ben bang.

Mijn eerste reactie is angst. Het kleine kind dat in mij roept om bescherming is bang. Bang voor de toorn van haar broer, de boosheid van zus of vader. De gevolgen van ongehoorzaam zijn aan het systeem, aan de regels. Regels die ik als klein kind niet snap, die niet OK zijn en die zorgen voor onzekerheid en waakzaamheid. Altijd ‘alert’ zijn, altijd oppassen maar toch niet kunnen ontkomen aan de willekeur, de grijpgrage vingers en de straf.
En aan de dwang, het gesar en de dingen die daarop volgen. Bang, emotioneel en zenuwachtig word ik ervan.

De volwassene in mij reageert anders. Snapt dat het zijn taal is en dat het iets van hem zegt en niet van mij.
Ik licht voor de zekerheid de collega’s in want ik wil niet dat zij enorm schrikken als zij mails of telefoontjes van hem krijgen met allerlei nare dingen erin. Maar ik probeer het ook meteen te sussen, misschien valt het wel mee.
Hoewel, hij ís een crimineel en ook al is hij ziek, ik weet nooit zeker wat hij zal doen en wat niet. Wat meent hij en wat niet?
Ik formuleer een antwoord. Ga niet in op de dreigementen maar wel op hoe ik het zie. Het verschil in perceptie. En ik zeg ook dat ik het jammer vind dat hij zo reageert.

De reactie is een volgende stroom dreigementen. En weer doorloop ik hetzelfde proces. Eerst is er de angst. Maar die kan ik nu laten zijn, ik weet dat er in mij een klein meisje zit dat gewoon beschermd wil worden, bescherming nodig heeft. Bescherming die er toen niet was maar die ik mezelf nu wel kan geven.

Ik stop ermee!

En ik neem een besluit. Ik doe niet meer mee. Ik kies voor mijzelf.
Mijn broer heeft ervoor gekozen dat zijn imago als crimineel voor hem beter werkt dan dat als helper of hulpverlener. Het is zijn veilige weg maar het is niet de mijne. De laatste serie bedreigingen van hem naar mij is voor mij de druppel. Ik doe niet meer mee.

Daarom laat hem los, mijn broer. Voorgoed. Hij was het laatste familielid waar ik contact mee had maar het is niet goed voor mij. Ik kies, weer, voor mijzelf. Voor mijn gezin, voor mijn kinderen.
Hij is de laatste die ik loslaat, hij was ook degene die het dichtst bij mij stond. De anderen zijn al weg, weg uit mijn leven. Ik heb het geprobeerd, echt. Maar het zuigt mij leeg, houdt mij klein, houdt mij waar ik niet meer wil zijn.

Een leven zonder de familie waar je uit voortkomt is zwaar. Ik ben op mijzelf aangewezen, deel met niemand mijn verleden meer, de slechte dingen maar ook de goede niet.
Geen ouders, broers of zussen die kunnen zeggen dat ze trots op mij zijn, of mij graag zien. Die aanwezig zijn op belangrijke momenten. Die meevieren als er iets te vieren valt.

De consequenties van een keuze…

Het is mijn keuze, ik weet het en het is een bewuste keuze. De consequenties zijn dat ik alleen ben en me soms eenzaam voel. Mijn familie, vader, moeder (die ik niet gekend heb) broers, zussen: ik zie of spreek ze nooit maar ze zijn altijd wel ergens in de diepste krochten van mijn onderbewustzijn aanwezig. En ze komen ook op de raarste en naarste momenten ineens naar voren. Dat is zoals het is maar ik hoef er niets meer mee te doen. Geen angst meer te voelen en geen boosheid.

My big happy family 🙂

Maar de consequenties zijn óók dat ik hierdoor kan zijn wie ik werkelijk ben, het leven kan leiden dat ik wil en niet tegengehouden word door het systeem, de geheimen en de trauma’s van mijn gezin van herkomst. Bij mij stopt het. Bij mij stopt de verslaving, het geweld, het misbruik en de geheimen.
Ik heb mijn eigen familie gecreëerd: een fantastische man en drie fantastische zonen. Drie geweldige stiefkinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Ik ben opnieuw begonnen met een nieuw systeem, een nieuwe generatie, een nieuwe start.

Mijn kinderen hebben sinds hun vroege jeugd ook geen familie meer van mijn kant. Het zij zo. Hou ik daarmee iets van ze weg? Ja en nee. Z weten overal van. Ze zijn vrij om hun eigen weg te gaan hierin.

Ik heb, jaren geleden al, bewust gekozen voor mijzelf. Voor mijn groei, mijn eigen ik, mijn zielsmissie. Die kon ik alleen maar volgen als ik mij losmaakte van mijn gezin van herkomst. Was dat een offer? Ja en nee. Want het heeft me meer gebracht dan ik ooit heb kunnen dromen.

Dit is de laatste stap die ik kennelijk nog moest zetten.

Durf jij te kiezen voor jezelf?

Iedereen die echt voor zichzelf wil kiezen brengt een offer. Groot of klein dat maakt eigenlijk niet uit. De enige twee vragen die je jezelf hoeft te stellen is:
Ben ik écht degene die ik werkelijk wil zijn?
Welk offer ben ik bereid te brengen om te zijn wie ik werkelijk ben (en echt gelukkig te worden)?

Heb je het antwoord?
Heb je het antwoord nog niet?

Ik kan je ermee helpen. Ik weet hoe het is en ik weet hoe je leven eruit kan zien als je de stap genomen hebt. Ik weet dat het vandaar alleen maar beter wordt.
Neem gewoon contact met mij op, ik help je er doorheen.