‘Het is nu niet het juiste moment’ synoniem voor ‘ik durf niet’

Van de een kreeg ik een mail, van een ander een telefoontje en de 3e liet het namens haar doen.
Afzeggen of tóch niet starten vanwege… en dan komt er een hele reeks aan argumenten waarom ze niet kan. En ik denk dan iedere keer ‘maar dit is precies waar het over gaat’.
Het gebeurt best regelmatig en afgelopen week drie keer binnen 4 dagen.

Ik reageer altijd begripvol en vraag ook altijd even na of het ligt aan mijn manier van werken? Of misschien heb ik de plank helemaal misgeslagen? (Ik weet meestal wel of ik goed zit maar ik ben ook maar een gewoon mens en kan een mindere dag hebben).
Misschien is mijn tarief toch niet haalbaar en vind je het lastig om dat te zeggen?
Niets van dat alles, nee echt. Ik had precies de kern te pakken, mijn tarief is helemaal OK, ik ben aardig en vriendelijk en ze voelt zich helemaal veilig en alles is eigenlijk top!

 

Er is altijd iets dat meer aandacht nodig heeft dan jij zelf.

Maar ja, ik kan nu echt niet met je verder want, en dan komt er een variatie aan argumenten:

– ik zit midden in een verhuizing of ik ga binnenkort verhuizen
– mijn kind zit midden in de examentijd en dat is zo stressen de hele tijd, daar moet ik echt bovenop zitten
– we gaan verbouwen
– het is zó druk op mijn werk, ik ben alleen maar aan het overwerken
– ik ben ineens mantelzorger voor mijn ouders geworden
– ik moet binnenkort met een cursus starten en dat slokt vast al mijn tijd op
– ik heb een volle agenda dus kan eigenlijk niet echt een gaatje voor je vinden (voor mij?)
– ik weet nog niet of ik hier wat mee kan
– mijn kinderen hebben nu even al mijn aandacht nodig
– mijn vader is accuut opgenomen dus ik moet dit mar even op zij zetten
– mijn man zit in een burnout en ik moet de boel draaiende houden
– enzovoort

 

Tijd voor je zelf of tijd aan jezelf. Zie je ‘m?

En dan denk ik, lieverd, dit is nou precies waar het om gaat. Jezelf opzij zetten voor iets anders, door de bomen het bos niet meer zien omdat je niet naar je eigen kern gaat. Of durft te gaan. (En ik zat dus inderdaad op de kern en dat heeft haar aan het schrikken gemaakt.) Niet zien waar de schoen écht wringt. Niet zien dat het alleen buitenkantexcuses zijn die je ervan weerhouden om te doen wat nodig is. Om echt te veranderen. Om nou eindelijk eens echt tijd aan jezelf te besteden. Niet tijd vóór jezelf want dat kun je best. Gewoon met een middagje shoppen of sauna. Of een wijntje en een Netflixmomentje.

Tijd áán jezelf. Bouwen aan je eigen fundament dat onderuit gehaald is door alles wat je denkt dat er van je verwacht wordt. Alle vermeende verwachtingen waar je denkt aan te moeten voldoen. En goed moet doen. Want je levert geen half werk. Nooit. En je moet ook altijd alles in de gaten houden, overal bij zijn en de controle hebben want anders gaat het geheid fout. Jij moet het draaiend houden, jij bent de spil, om jou of door jou gebeuren er dingen die anders maar blijven liggen. Als jij niemand opdracht geeft om de was te doen, eten te koken, boodschappen te doen of het aanrecht op te ruimen, dan wordt het in no time tempo een puinzooi. Toch? Of als jij niet de verbouwing in de gaten houdt, aannemers trotseert, de boel af en toe eens aanveegt of de werkmensen van koffie voorziet dan wordt het helemaal niets en zit je over maanden nog in de troep. Toch? En je blijft maar rennen en draven en reageren op de omgeving en moe worden en je grenzen steeds verleggen en maar overal ja op zeggen ondanks dat je weet dat het eigenlijk anders moet. En tegelijkertijd blijf je je maar excuseren voor wie je eigenlijk bent. Omdat je bang bent voor het oordeel.

 

Stop met oordelen over jezelf (ook onbewust)

Een oordeel dat je eigenlijk naar jezelf hebt. “Ik wil niet altijd de bitch zijn” zei iemand mij laatst toen ik met haar in gesprek was over dat zij altijd haar ‘zachte kant’ zo benadrukt. “Ben je dat dan?” vroeg ik haar. Ze vond eigenlijk van niet maar de wereld kon haar wel zo gaan zien en dat was wel het laatste wat ze wilde. “En hoe zou het zijn als dat niet meer uitmaakt? Als jij kunt zijn wie je bent? Kunt leven vanuit wie je wérkelijk bent, wat jij écht leuk vind zonder dat je jezelf daarvoor hoeft te verdedigen?”

Leek haar geweldig, rustig, relaxter en vooral ook fijn voor zichzelf in relatie tot haar omgeving.
Dus laten we eraan gaan werken stelde ik voor en daar was ze het helemaal mee eens.

Maar ja, niet nu hoor. Ik moet eerst nog…..
Ach lieverd, dacht ik. Dit is waar het echt om gaat, waar je net achter bent gekomen en meteen duik je in het patroon van je valkuil waar je nou juist uit wil stappen.

Mijn dilemma

En dan zit ik soms in een dilemma. Ik zie dat iemand mijn hulp echt kan gebruiken. Dus wat doe ik dan? Mag ik overtuigen? Nog meer praten? Of laat ik ze los en verder modderen? 

Want ze ziet het zelf ook heus wel. Maar hoe dat haar leven kan veranderen en dat zij daarmee gelukkiger wordt (vooral met zichzelf) dat is niet direct zichtbaar. Dat is niet een rekensommetje met een mooie uitkomst. Dat is onbekend. En onbekend maakt onbemind, dat weet iedereen.
Het is ook eng. Want (en hoppa, daar gaat het hele patroon weer aan) hoe zal de omgeving reageren, accepteren ze het wel, worden ze niet boos, gaan ze niet bij me weg, word ik niet afgewezen.
En wat gebeurt er met je als je naar jezelf gaat kijken? Zónder oordeel? En durf je dan te veranderen wat nodig is (gezien het bovenstaande)?

Dit is de hele cirkel waar we steeds rondjes in draaien. Reageren op de buitenwereld, de mensen om je heen. Waardoor je niet doet wat je echt zelf wilt of niet zegt waar je ten diepste voor staat. En dan bedoel ik niet dat je anderen kunt spiegelen, tegengas kunt geven of zeggen waar het op staat. Want, ga maar na, dat gaat altijd over de ander en bijna nooit over jou, wie jij bent, over je eigen kwetsbaarheid. Want dat is best eng. Dat weet ik. Been there. Done that.

En dan komen de argumenten dat het, helaas – maar écht serieus – nu niet het juiste moment is. Ooit gaat ze er wel wat mee doen.

Je wordt vanzelf oud

Maar wanneer is ooit? Je leven gaat gewoon in hetzelfde tempo voorbij hoor.

Dus doe wat je moet doen, ga het aan met jezelf. En stel het niet uit want er is altijd wel weer iets anders dat meer aandacht lijkt nodig te hebben dan jijzelf. En wanneer gun jij jezelf eindelijk eens tijd áán jezelf?