Daring greatly…

Ergens tijdens de geschiedenisles op de HAVO lees ik voor het eerst de speech van Theodore Roosevelt in 1910 ‘Man in the Arena’. De tekst zegt me niet zoveel, hoewel ik gek ben op geschiedenis. Ja, een Amerikaanse president die aan de Sorbonne in Parijs een verhandeling hield over leven in een republiek. Ok. Moesten we weten. Klaar.

Van tribune naar speelveld

Jaren later kom ik hem weer tegen maar toen alleen dit stukje. En ineens lees ik het écht. Het gaat over heel iets anders. Niet over leven in een Republiek. Niet over 1910. Niet over mannen die Heldhaftige Daden Doen Voor het Vaderland.
Maar waarover dan wel? Voor mij gaat dit over zelf de regie hebben over je leven. Zelf na iedere val proberen weer op te staan en er beter van te worden. Over in het speelveld staan in plaats van op de tribune zitten. Want dat is te makkelijk. Dan hoef je zelf niets te doen. Dan kun je je omgeving, de ander, je ziekte, je verlies, je situatie, je baan, je drukke kinderen de schuld geven. En dan kun je lekker blijven waar je bent hoe naar dat ook is.
Dan blijf je slachtoffer. Van wat dan ook. Van je trauma’s, van je verleden, van je beperking, van je ongemak, van de hectiek, van de stress.
Maar dat hoeft niet. Slachtoffer zijn is een excuus. Je hoeft nergens slachtoffer van te blijven. Zelfs als je dat ooit werkelijk was. Of als je in dat drukke gezin zit met allerlei moetens en tijdgebrek.

Ja, maar…

Ja maar….. zegt een deel van de lezers (dat weet ik nu al). Ja maar jij hebt makkelijk praten/hebt een baan/hebt geen problemen, bent gezond/hebt geen overgewicht/hebt geld genoeg. Of een andere ja maar… Ik heb kinderen en die gaan voor/ik heb het druk/ik moet het alleen doen/ben alleenstaande moeder/heb een huisje, boompje, hypotheek.
Tja, dan kan. Maar dat is dus een excuus. En een excuus is een excuus. Meer niet.
Een andere groep luistert. Leest. Denkt o ja, ik zou wel iets willen veranderen en gaat vervolgens over tot de orde van de dag.

Ja, en…

Maar de derde groep, daar hoor jij bij. Want anders was je al gestopt met lezen. Anders had je ook de quote niet gelezen die bij dit artikel staat. Jij vind het eng maar je gaat het wel doen. Bij jou gaat nu een shift op gang komen. O? Dus ik kan écht zelf de regie in handen hebben van mijn leven? Ik kan écht zelf mijn toekomst bepalen? Die derde groep vrouwen die zit ook vast in het leven. Heeft ook hectiek, is ergens slachtoffer van (geweest), heeft ergens last van. Maar deze groep gaat niet op de tribune zitten. Deze groep gaat het veld op. Stroopt de mouwen op en zegt: ik weet dat het hard werken wordt, ik weet dat het pijn gaat doen, ik weet dat ik misschien heel kwetsbaar word maar uiteindelijk weet ik ook dat ik mijn kracht terugvind. Dat het beter wordt. En die groep, daar hoor jij bij.

Creëer je eigen toekomst

Veranderen doe je niet ‘even’. Daar is tijd, moed en commitment voor nodig. Je moet het zelf doen maar niet alleen! Wil jij iets veranderen in je leven? Wil jij de regie terug? Aan het roer staan? Zonder de ander tekort te doen? Wil je leren hoe je dat kunt aanpakken en volhouden?

Dan heb ik een geweldig programma voor je. Het jaarprogramma van PowervrouwAcademy. Een jaar omdat je niet ‘zomaar’ even kunt veranderen. Diepgaande verandering is nodig om gewoonten te doorbreken, ingesleten patronen te veranderen en anders te leren kijken naar je wat je als kind geleerd hebt. Dwars door het schuldgevoel heen.
En ik help je daarbij. Persoonlijk, in live 1-op-1 trainingen. En online. Zodat je veel kunt oefenen en doen. Niet in grote volle zalen met een heleboel mensen die allemaal ook aandacht willen. Nee gewoon 1-op-1. Met mij. Waar ook in Nederland.