Hoe een angstige rit door de woestijn mij waardevolle inzichten gaf.

Alleen op de wereld…

Het is juli 2013. Ik rijd op mijn zojuist gehuurde gigantische Harley Davidson door de bloedhete woestijn van Las Vegas. Alleen, zonder telefoon, geld of papieren en 1 flesje water. En voor het eerst op een echte Harley. En ik ben bang. Geen idee waar ik zit of waar ik naar toe moet. Ik ben écht bang (en serieus, ik heb echt hardop zitten gillen en huilen tijdens het rijden).

Toch kan ik op een of andere manier koelbloedig blijven nadenken. Een plan bedenken. En uiteindelijk komt het daardoor ook allemaal goed. (Als je het hele hilarische verhaal wil lezen klik hier.)

Ik vind mezelf behoorlijk moedig op dat moment, ondanks dat ik bang ben. Anderen vinden mij stoer, of knettergek.

Anderen vinden mij moedig omdat ik ooit aan een film heb meegewerkt over mijn jeugd, openhartig heb besproken wat er allemaal met ons is gebeurd. Ik vind mij zelf helemaal niet moedig hierom. Ik vond het niet eng, niet raar of vervelend. Ik vond gewoon dat het moest gebeuren, dat dit verhaal verteld moest worden.

Ik zelf vind iemand moedig die durft te veranderen. Of iemand die tegen de stroom ingaat. Zijn of haar nek uitsteekt, anders durft te zijn dan anderen. Dat vind ik moedig.

Koelbloedig

Ik heb me achteraf vaak afgevraagd hoe ik zo koelbloedig kon blijven. Waarom ben ik niet in volslagen paniek geraakt? Ik was daar echt helemaal alleen, niemand wist ervan dat ik daar was (mijn man was mij aan het zoeken in Las Vegas want die was ook echt niet op het idee gekomen dat ik de stad uitgereden zou kunnen zijn).

Nog langer geleden stond ik bovenop een rots waar ik vanaf diende te springen. Het water in, ongeveer 8 meter beneden mij. We deden een canyoning tocht (wáárom moet ik toch altijd van die maffe dingen doen?) tijdens een vakantie in de Spaanse Pyreneeën want je moet toch wat als moeder van drie stoere zoons. Ik had al meerdere sprongen gemaakt maar ineens lukte het niet meer. Te nauw, te diep, te hoog. En tijdsdruk want de gids had gezegd dat het zou gaan regenen en dan loopt die kloof vol… Angst dus.

Maar ook toen kwam het goed, ik sprong en genoot verder van de tocht.

Anders denken

Bij deze gebeurtenis kan ik heel goed herleiden wat maakte dat ik sprong: het gezicht van mijn toen 12-jarige jongste die bang werd van mijn angst. En dat wilde ik hoe dan ook niet laten gebeuren. ‘Wat als hij ook bang wordt’ dacht ik toen. “Dan heb ik zijn tochtje verpest, waar hij nu zo van geniet”. En vervolgens: “Wat als ik wel spring, wat kan er dan gebeuren”. Wat als ik het wel haal, hoe zou ik mij dan voelen? Dat was eigenlijk de belangrijkste gedachte.

En als ik terugdenk aan mijn avontuur in Las Vegas dan is dat ook op die manier gegaan. Ik wás bang maar ik mocht dat ook helemaal zijn van mijzelf. En ondertussen heb ik ieder moment dat ik voor me zag wat er allemaal mis kon gaan (aangevallen worden door een of ander dier, de weg kwijt raken en uitgedroogd doodgaan, aangevallen worden door wilde mannen (ja heus), benzinetank leeg en moeten overnachten daar, omkomen van de honger en nog veel meer) die gedachte vervangen door een ander. Wat als ik straks uit deze woestijn ben? Hoe voel ik mij dan? Ik weet zeker dat ik de eerstvolgende plaats iemand tegenkom die mij kan helpen. Hoe zal ik mij voelen als ik dit verhaal aan de kinderen vertel? Wat kan mij ooit nog overkomen als ik dit overleef? Allemaal gedachten die mij hielpen om door te gaan.

En ik heb een paar keer hardop gezegd “ik ben bang en dat is OK”. Klinkt misschien mal maar het hielp echt. Erkennen van de angst maakt de angst meteen een stuk kleiner.

Als ik kijk naar de film waar ik aan meegewerkt heb dan had ik daar geen angstgedachten bij, alleen maar een enorme drive om een taboe te doorbreken. Dus de afwezigheid van angst kan ook voortkomen door de sterke aanwezigheid van passie.

Je zelf moed in denken?

Dus wat is moed? Wanneer ben je moedig? Ik denk dat iedereen een behoorlijke dosis moed in zich heeft maar we laten het te vaak overschaduwen door Raadgever Angst.

Luisteren naar dat stemmetje dat tegen je aan zeurt “Je kunt het niet”, “Het gaat fout”, “Doe nou maar niet, lukt toch niet”, “Wat als het helemaal fout gaat”.

Veranderen, iets op een andere manier doen, doorgaan terwijl je niet precies weet hoe het afloopt: het is allemaal eng. Het is allemaal buiten je comfortzone, buiten het bekende terrein. Buiten het pad dat je al 1000 keer heb gewandeld maar waarvan je weet dat het eigenlijk niet meer goed voor je is. Maar de angst voor het nieuwe, simpelweg omdat we niet precies weten hoe het afloopt, houdt ons waar we zijn. Ook al weet je dat het niet goed voor je is.

Probeer het ook eens!

Probeer je zelf eens een andere vraag te stellen als je iets moet doen wat je moeilijk vindt: Zeg niet tegen jezelf “wat als het niet lukt” maar zeg eens “wat als het wél lukt” “Hoe zou ik me voelen als ik dit voor elkaar krijg”. “Wat zou ik doen als het positief uitpakt”?

Ik garandeer je, daar wordt je een stuk vrolijker van.

Wie vind jij moedig? En waarom? Ik ben benieuwd naar je antwoord.