De leidinggevende en de medewerker

De leidinggevende en de medewerker. Ze zitten tegenover mij in de praktijk. Ik heb de medewerker een tijdje gecoacht en hij heeft een aantal dingen aangepakt, veranderd en verwerkt. Toch is de leidinggevende er van overtuigd dat deze medewerker nog steeds niet naar behoren functioneert.

De medewerker heeft aangegeven dat hij het idee heeft niet serieus genomen te worden en dat er niet gezien wordt wat hij allemaal bijdraagt aan het werk.

Dus een 3-gesprek volgt. 

Ik laat beiden eerst een tijdje met elkaar in gesprek gaan. Zo kan ik de interactie zien, de ontstane sfeer voelen en de vinger op de zere plek krijgen. En terwijl ik ze zo observeer zie ik ineens twee grote kinderen. Allebei schieten ze meteen in de ‘ik-jij’ modus. Of eigenlijk de ‘jij bent tegen mij’ modus. Allebei worden ze door de ander geraakt op oud zeer en allebei hebben ze dat niet in de gaten. Reageren ze vanuit dat oude zeer, vanuit het kind zijn. En zo kom je nooit tot elkaar. Van de medewerker weet ik dat hij het kan herkennen dus daar is mijn ingang.
Door het hele gesprek heen gaan beiden steeds meer inzichten krijgen, steeds meer herkennen. En vervolgens erkennen en bekennen (o, nou doe ik het weer).

Kun jij ze inmiddels ook zien? Al die ‘innerlijke kinderen’? 

Want ‘ze’ zijn echt overal aanwezig. In je collega’s, in de manager, je buurman, in zomaar iemand in een winkel. Of in je partner, je beste vriendin of je sportmaatje.
En in jou. En ja, ook in mij.
“Innerlijk Kind’ is een term die je steeds meer hoort en die steeds duidelijker wordt. Het is dát deel in jou dat eigenlijk nog steeds niet helemaal opgegroeid is tot een stabiele volwassene.
Dat betekent niet dat je niet als volwassene functioneert. Natuurlijk niet. Je doet immers alles wat je al volwassene te doen hebt. Waarschijnlijk heb je een baan, huur je een huis, rijd je auto, voedt kinderen op. Je hebt een opleiding gevolgd, onderhoudt je huis- en tuin en zorgt voor een maaltijd op tafel.
Maar daar gaat het niet om. Het gaat om die momenten die even lastig zijn. Als iemand je feedback geeft. Of als je alles maar op je schouders neemt omdat je denkt dat dat van je verwacht wordt. Of dat je maar blijft geven als je overvraagd wordt. Of dat je maar direct in de houding springt als (een van) je ouders dat van je vraagt. Of je partner. Of je kinderen. Of jezelf blijft verdedigen omdat je denkt dat het nooit goed genoeg is.

Ergens in jou en mij en al die anderen zit dat gekwetste kind van vroeger. Het kind dat niet gehoord werd. Niet gezien werd.
Dat kind, die trekt nog steeds aan de touwtjes als het spannend wordt. Laat jou jezelf klein voelen, onzichtbaar, waardeloos of verdrietig.

De output van het gesprek met de leidinggevende en de medewerker? Dat beiden tegen elkaar uitspreken dat het geraakt zijn, de misverstanden, het niet serieus genomen voelen allemaal ‘oud zeer’ is waar de ander eigenlijk niets mee te maken heeft. En hiermee kunnen ze verder.

De leidinggevende geeft een dag later aan mij aan ook een traject aan te willen gaan. En dan specifiek kijken naar die oude pijn van vroeger.