Ik ben ziek!
Ik zit in mijn eentje op mijn bank in mijn 3-kamerflat voor mij uit te kijken. Voel me beroerd, koortsig, en ziek. En héél erg zielig en alleen. En ineens weet ik hoe het zal moeten zijn voor de 86-jarige mevrouw die boven ons woont. In haar eentje
Sinds december woon ik samen met mijn man op een huur 3-kamerflat in Zoetermeer. Eigenlijk was ie voor hem maar uiteindelijk werd ie toch voor ons allebei. Echter, dat is een ander verhaal. Kun je hier lezen. De flat, ze noemen het een appartement, is onderdeel van een seniorencomplex. Wij zijn een van de jongsten daar op 1 stelletje van 30 na. Verder is de gemiddelde leeftijd nogal 75+.
Toen wij er kwamen wonen werden we uiterst vriendelijk ontvangen. Iedere keer als we iemand tegen kwamen vriendelijk een praatje of een groet. Maar er werd ook duidelijk gezegd dat ‘wij afgezien van de jaarlijkse nieuwjaarsbijeenkomst, overigens zéér gezellig, niet bij elkaar de deur plat lopen’.
En dat klopt. Weinig van de bewoners lijken er behoefte aan te hebben om contacten te onderhouden met medebewoners. En aangezien wij het gewoon druk hebben en er slechts tijdelijk wonen vinden we dat prima.
Maar nu ben ik dus al 4 dagen echt ziek. Zo ziek dat ik nauwelijks aan werken toekom en een beetje aan bed-en-bankhangen doe. En, als het ’s avonds wat afgekoeld is ook wel aan balkonhangen. (No worries, ik hang aan de binnenkant rond, niet aan de rand.)
Kijk, nou heb ik een man die, als ie aan het werk is geweest, ’s avonds thuiskomt en meteen heel erg voor mij gaat zorgen. Ik heb vriendinnen die me vragen hoe het met me gaat en contact met mijn kinderen. Een berg werk liggen waar ik mij druk over kan maken en verder, als ik de energie zou hebben, ook nog genoeg te doen. Dus ik vind het allemaal prima zo. Niemand hoeft persé verplicht langs te komen of me ergens mee te helpen. En ik weet dat mijn van-het-leven-genietende kinderen (want dat heb ik ze wel geprobeerd te leren) er per direct zijn als ik ze nodig heb. Geruststellende gedachte. En niet alleen een gedachte, een bewezen feit in de afgelopen jaren.
Mijn voorland?
Maar vandaag zat ik op mijn balkonnetje en toen kwamen er achter elkaar een aantal bewoners van deze of een van de andere flats langs. Niemand zei wat. Iedereen zag mij, glimlachte vriendelijk en liep door.
Ik zag een mevrouw met twee krukken voorbijkomen, heel onhandig twee boodschappentassen in 1 hand waardoor ze een beetje ging zwalken.
Ik zag de buurman, in zijn eeuwige halterhemd-trainingsbroek-slippers outfit boodschappen gaan doen. Op de een of andere manier had deze enorm grote man iets heel kleins en breekbaars over zich.
Ik zag nog veel meer. Maar niemand zei wat. En niemand zag mij.
En ineens zag ik mijzelf als 80-jarige. En besefte ik HOE eenzaam je dan zou kunnen zijn. Opgesloten in je flat omdat je slecht ter been bent. Of niet naar buiten durft, bang om te vallen. Weinig contact met je kinderen. Misschien een conflict over de erfenis van je overleden partner. En dat je dan op je balkon zit en dat NIEMAND iets zegt! Geen verbinding maakt. Gewoon een snelle groet en doorrrrr. Hoewel van dezelfde leeftijdsgroep. Hoe eenzaam zou ik mij voelen? Hoe eenzaam zou ik zijn? Dat ik alleen nog maar kan mijmeren over de dingen die er (niet) waren? En daarvan spijt hebben? Dat ik zou terugkijken over een niet-geleefd leven?
Pffff, ik moet zeggen, het was een beangstigend beeld, dromen kunnen schrikwekkende vormen aannemen.
Ik weet dat het mij niet zal gebeuren. Ik WIL niet dat het mij zal gebeuren en weet dat ik daar zelf ook een rol in speel. Dat ik nu het leven leid dat ik wil leven. Dat ik later geen spijt hoef te hebben dat ik iets niet gedaan heb dat ik wel had willen doen.
Als je later groot bent…?
Hoe sta jij hierin? Heb ik iets bij jou wakker gemaakt? Hoe eenzaam kun jij worden op je oude dag? Stel je jezelf eens voor, als oude vrouw?
Wat doe jij nu, om straks je leven te leiden dat je wil?
Doe jij de dingen die je echt leuk vind? Leef jij het leven dat je wil leven? Of heb je daar gewoon geen tijd voor
Helemaal gelijk. Doe het dan ook maar niet. Tenzij…
Tenzij je het anders wil doen dan de mevrouw waar het mini ebook over gaat dat je kunt downloaden. Een kortverhaal geschreven door een jonge schrijver. Maar het heeft mij ooit aan het denken gezet. Je krijgt het cadeau van mij. Zomaar.
En als je het dan toch anders wil doen, neem dan gewoon eens contact met mij op (gewoon replyen) voor een gratis skype-sessie. Kijken we wat ik voor je kan doen hierin.
PS:
Ik besefte nog iets. Ik besefte dat ik OOK vaak snel doorloop zonder even goed te kijken hoe het met iemand gaat.
En dat ga ik vanaf vandaag anders doen! Ik ga (nog) meer contact maken met de mensen in mijn directe omgeving. Nu woon ik straks weer in een straat maar daar wonen ook ouderen of mensen die graag af en toe eens echt contact willen.
0 Reacties